Aangezien het alweer een tijdje geleden is dat ik hier heb geschreven wil ik graag even een korte update doen over mijn "avonturen" hier in Arizona.
Na mijn solo heb ik D13 gevlogen, dat is een dual en niet veel bijzonders aan. Echter ging het bij mij enorm slecht volgens m'n instructeur (had de nacht ervoor beroerd geslapen).
Na D13 kwam dan S14. Ook wel je allereerste ECHTE solo vlucht genoemd. Bij S14 ga je namelijk voor het eerst in je eentje de airspace van het vliegveld uit.
Mijn vlucht stond om half 7 gepland wat betekende dat ik om 4:30 mn bed uit moest. Dat was niet heel makkelijk, maargoed om half 5:30 stond ik netjes voorbereid op school en was ik klaar om mijn sign-off te halen (praktisch gezegd een handtekening van een instructeur dat hij achter jou vlucht staat voor die dag).
Zo rond 6 uur liep ik de deur uit, nogsteeds enigzins moe. Echter verhielp het prachtige uitzicht tijdens het pre-flighten van mijn kist dit aardig.
Toen ik om half 7 met opkomende zon de lucht inging was mijn vermoeidheid echt compleet verdwenen! WOW wat was DAT mooi! Het is dat ik geen foto's mag maken tijdens mijn vlucht, maar het liefst zou ik dat gevoel en dat uitzicht met iedereen delen!
Na het uitvliegen van de airspace van Falcon Field ben ik wat airwork gaan doen in de South-East practice area. Het was een ongelofelijk vrij gevoel om daar in je eentje boven een groene woestijn te hangen in je vliegtuigje. En voor het eerst ging in 1 vlucht eigenlijk ook Alles goed. Van communicatie tot crewbriefings tot stalls tot steepturns, letterlijk Alles ging goed.
Na S-14 voelde ik me dan ook enorm goed. Behalve dat ik me al snel bedacht dat ik de volgende dag weer dual zou vliegen met mijn instructeur...
Omdat het contrast tussen een solo vlucht en een dual vlucht zo enorm was leverde dit nogal wat zenuwen op... Uiteindelijk heb ik zelfs de volgende dag de vlucht moeten cancellen vanwege de stress. Dat was nogal vervelend en wil ik ook niet al te diep op ingaan.
Na wat ontstressen en wat lol hebben de volgende dag alsnog de vlucht gevlogen en die ging uiteindelijk erg goed. Ondanks de enorme turbulentie wist ik alles aardig onder controlle te houden en ik heb dan ook mijn endorsement voor Gateway gehaald.
Dit houd in dat ik vanaf die vlucht in mijn eentje op het vliegveld Gateway mag opereren en dat is dan ook wat ik de 2 solo vluchten daarna heb gedaan.
S16 en S17
Zijn 2 vluchten die bijna altijd achter elkaar gepland worden. Hierbij nemen de meeste studenten een pauze op Gateway en dat heb ik dan ook gedaan.
Om in je eentje op een semi-groot vliegveld als Gateway te landen en dan daar in de crewlounge te gaan zitten om even uit te rusten geeft wel een inmens gevoel. Weer dat gevoel van vrijheid en van dingen ontdekken.
Helaas was ik laat weg en ik kon ik niet heel lang relaxen op Gateway, maar de tijd die ik daar had was super relaxed en gaf het vliegen zelf ook een vleugje extra.
Dan zijn we weer bij vandaag.
Vandaag heb ik gecancelled vanwege het weer. Moest echter wel om 4:30 weer mn bed uit en om dan te zien dat het pijpenstelen regent is vrij vervelend. Dit betekent namelijk dat je alsnog je hele vlucht gaat voorbereiden en alsnog naar school gaat, terwijl je in je achterhoofd weet dat de kans dat je de lucht ingaat nihil is. Zeker met een solo-vlucht...
Nu zijn jullie met het vliegen weer helemaal up to date. Echter doe ik hier meer dingen dan alleen vliegen :)
Vrijetijdsbesteding
Om te beginnen ben ik gisteravond gaan paintballen met een aantal jongens. Het vette aan paintballen is hier dat je met zn alle een aantal paintball guns huurt, de woestijn in gaat en klaar bent om oorlog te voeren :). Het paintballen was echt super en was een heerlijke manier om even wat stoom af te blazen!
Tradities
Dan heb ik nog iets anders gedaan wat wel "worth mentioning" is.
Bij een solo horen een aantal tradities. Één daarvan hebben jullie al gezien. Het eerste wat je raakt als je weer op de grond staat met je vliegtuig is niet het harde beton, maar het water. Dat staat dan volgens de traditie garant voor een zachte landing (hoewel sommige alsnog aardig hard het water raken, haha).
Een tweede traditie, welke echter minder strikt word opgevolgd, is het milimeteren van het haar. Zoals vele weten had ik vroeger vrij lang haar, ben vlak voordat ik naar de KLS ging eigenlijk begonnen met wat korter haar en nu ben ik... Naja, gemilimeterd :p Oftewel praktisch kaal.
Maargoed, Foto's zeggen meer dan 1000 woorden!
Niels Botman kreeg de eer om mij van mijn haren te ontdoen.
En het eindresultaat
Het eindresultaat viel mij zelf nog alles mee :)
Verder heb ik vandaag geprobeerd een beginnetje te maken aan mijn solo-film, maar dat wil nog niet echt lukken. Zodra het gelukt is en ik een mooi filmpje heb dan horen jullie dat hier van me!
Slaap
Ondertussen is het hier alweer 8 uur, en aangezien ik morgen weer om 4:30 naast mijn bed moet staan (4e x deze week) ga ik zo slapen.
Bij de volgende blog hoop ik wat meer foto's te hebben voor jullie. Ik denk persoonlijk dat dat misschien wel leuker is dan al die lappen tekst.
Groetjes,
Ingmar
0 reacties:
Een reactie posten